07 zgłoś się: Dlaczego pan zabił moją mamę? (1978), reż. Krzysztof Szmagier, cz. III

      Dzisiaj zdjęcia z serialu o poruczniku Borewiczu i chociaż tym razem są one z innego odcinka to wciąż z Sopotu. 

     Porucznicy Borewicz i Zubek rozmawiając o bieżąco rozpracowywanej sprawie zamawiają od konsumpcji świeżą rybę ze smażalni oraz chłodne piwo. Scena została nagrana niedaleko wejścia na plac przy którym mieści się wejście na molo. I to właśnie ten historyczny napis można dostrzec w tle owego spotkania. Poza budynkiem latarni i bramą prowadzącą na molo, reszta otoczenia zmieniła się w istotny sposób. Zniknął niebieski budynek widoczny za Borewiczem, a smażalnia ryb zmieniła się w wielopiętrowy budynek, w którym mieści się m.in. punkt informacji turystycznej.  
 

13 godzin: Tajna misja w Benghazi / 13 Hours: The Secret Soldiers of Benghazi (2016), reż. Michael Bay, cz. XV

      Dziwnie cicho o Michaelu Bay'u po jego ostatnim "action packed" "Ambulansie" ale to tyle dlatego, że szykuje kolejne widowisko z robotami w tle. Podobno będzie to adaptacja powiesci sci-fi w której maszyny buntują się przeciwko ludziom. A że Bay zastąpił Spielberga na stanowisku reżysera to spłyci zapewne ciekawią fabułę do spektakularnych wybuchów i znowu będzie o nim głośno. 

     Tymczasem ja mam do zaoferowania kilka ostatnich zdjęć z lokacji "13 godzin...", filmu też solidnie wypchanego akcją, ale jednak posiadającego pewną dozę dramatu.   

     Wrogowie amerykanów w pewnym momencie ataku na ich placówkę wchodzą do opuszczonego budynku. Istotnie, w momencie kręcenia ten budynek był już opuszczony od jakiegoś czasu. Dodano tylko kilka elementów scenografii aby podkreślić arabską lokalizację akcji. Do momentu kiedy odwiedzałem to miejsce, a więc do 2017 roku, wciąż można było zobaczyć filmowe napisy (jeśli ktoś wie co mogą oznaczać to proszę się podzielić tą wiedzą) czy plakaty na ścianach.

 

Pachnidło: Historia mordercy / Perfume: The Story of a Murderer (2006), reż. Tom Tykwer, cz. XVII

      W ostatnim tygodniu Polskę obiegła wiadomość, że Marcin Dorociński zagra w kolejnej odsłonie "Mission: Impossible". Zawsze cieszy mnie fakt, kiedy polski akcent pojawia się w hollywoodzkiej produkcji. Nawet jeśli chodzi o butelkę wódki, która stoi na półce :) W tym wypadku cieszę się szczęściem tego aktora, bo to musi być niesamowite uczucie - pracować z człowiekiem, którego plakaty miało się w pokoju będąc nastolatkiem. Z drugiej strony odświeżyłem sobie temat mostu kolejowego w Pilchowicach, który miał zostać wykorzystany w tej produkcji. Na YT jest rzetelnie wykonany film opisujący całą tę historię. To skierowało mnie na konto Andrew Eksnera na Twitterze. Po tym wszystkim humor mi nieco zrzedł, ale i tak nie mogę się doczekać finalnego efektu na dużym ekranie. 

     Wracając do sedna dzisiejszego posta - publikuję ostatnie zdjęcia jakie posiadam związane z "Pachnidłem". Pochodzą z finałowej sceny, a zostały nakręcone na Plaça de la Mercè w Barcelonie, czyli w tym samym miejscu gdzie nakręcono scenę narodzin głównego bohatera.

     Miejsce to odgrywało Paryż, co nie było zbyt trudno zainscenizować, tym bardziej, że akcja dzieje się w XVIII wieku i zostało to podkreślone sporą ilością dodatkowej scenografii.
 

Stawka większa niż życie: Hotel Excelsior (1967), reż. Andrzej Konic, cz. IX

      Kolejny wpis odnoszący się do legendarnego polskiego serialu, ale tym razem jego drugiego odcinka. Mimo to numerację postów zapisuję jako kontynuację bo traktuję ten serial jako jedno dzieło. 

     

      Po raz kolejny odwiedzamy wnętrze hotelu Grand w Sopocie. Największą zmianą jaką można zaobserwować w tym porównaniu to lada recepcji, która w serialu znajduje się we wnęce po prawej stronie od drzwi wyjściowych. Obecnie są tutaj drzwi prowadzące do administracji jak się domyślam oraz drewniane drzwi prowadzące na zewnątrz, których nie widać na czarno-białych ujęciach, ale mogły być zastawione szafką na klucze.

Rozgrywka / The Two Faces of January (2014), reż. Hossein Amini, cz. X

      Kolejne trzy ujęcia z Krety. Wciąż jesteśmy w dzielnicy Tampakaria. 

     Moment w którym bohater Oscara Isaaca łowi robi. W tle po lewej stronie widać część Chanii z jej latarnią morską.

     Dwa powyższe zdjęcia to ujęcia bohaterów odsypiających nocną libację. Jak pisałem wcześnie, miejsce nie jest bardzo zmienione ale w dużym stopniu odnowione. Tak byłem przejęty wizytą i cykaniem wszystkich fotek, że nieprawidłowo odtworzyłem ostatnie zdjęcie.
 

Do widzenia, do jutra... (1960), reż. Janusz Morgenstern, cz. IX

      Temat tego filmu romantycznego nie został jeszcze u mnie zamknięty, jak początkowo zakładałem. Podczas kolejnej wycieczki nad morze miałem czas, żeby odwiedzić jeszcze jedną lokację, w której powstawały zdjęcia. Mowa o kortach tenisowych klubu Arka Gdynia. Kilka lat temu próbowałem się z klubem mailowo skontaktować w celu zapytania o możliwość jego odwiedzenia i sfotografowania. Nie doczekałem się odpowiedzi i temat zarzuciłem. Będąc ostatnio już w samej Gdynia postanowiłem zaryzykować i pójść tam na żywca. Opłacało się, bo chociaż nie wszystkie zdjęcia odtworzyłem jak należy, to udało się uchwycić to co najważniejsze. Zapraszam do zapoznania się z efektami. 

     Obecnie korty otoczone są banerami reklamowymi, co nie przeszkadzało jednak w naśladowaniu pierwszego ujęcia z tej sekwencji. Co prawda całość widoczna za płotem jest rozmyta, ale tak właśnie teraz prezentuje się to miejsce.

     Jako że nie chciałem prowokować pracowników to wyrzucenia mnie z terenu ośrodka, nie pytałem o możliwość wejścia na samą płytę kortu, ani tym bardziej nie robiłem tego bez pytania. Powyższe ujęcie zostało nagrane z poziomu środka kortu, ja zrobiłem zdjęcie zza płotu.

     Szykując się do wyjazdu nie spodziewałem się, że będę miał problem ze zlokalizowaniem właściwego miejsca. Okazuje się, że na terenie klubu znajduje się kilkanaście boisk. Znalezienie właściwego zajęło mi trochę czasu ponieważ od czasu produkcji obiekt, oprócz tego że się rozrósł, to zmienił się w istotny sposób. Na szczęście same korty, na których powstawały zdjęcia, są wciąż w tych samych miejscach. Na powyższym zdjęciu widać, na ile rozrosła się trybuna pierwszego kortu.

     A to już widok z niej. Oprócz tego, że przybyło tu kilka rzędów ławek, za samą trybuną powstał budynek. Co ciekawe, samo otoczenie kortu pozostało zaskakująco podobne do tego tego co widzimy w filmie.
 

07 zgłoś się: Major opóźnia akcję (1976), reż. Krzysztof Szmagier, cz. II

      Dzisiaj powrót do Sopotu, ale głównym bohaterem wpisu nie będzie samo miasto, a jego najpopularniejszy hotel. 

     Patrząc na zdjęcia serialowe łatwo trafić z dekadą, w której ten serial powstawał. I myślę, że nie chodzi tu tyle o wystrój hotelowych korytarzy, ale raczej charakterystyczną dla lat 70-tych kolorystykę uzyskiwaną na wykorzystywanym wtedy sprzęcie. Sam hotel - cóż, wydaje mi się, że dzisiaj długie firany i zasłony już by nie przeszły, ale reszta wystroju nie gryzłaby się ze współczesną modą. 

     I na koniec jeszcze dwa zdjęcia z zewnątrz. Pierwsze wykonane z molo, drugie z plaży przed hotelem. Obecnie Grand Hotel ma bliskie towarzystwo Sheratona, którego fragment widać po lewej stronie, ale sam prezentuje się znacznie lepiej niż jego nowoczesna konkurencja.
 

Popeye (1980), reż. Robert Altman, cz. XVI

      Malta ze swoim bardzo bogatym doświadczeniem w produkcji filmów otwiera nowy rozdział w tej materii. Niedługo ruszą prace nad budową sceny dźwiękowej, która będzie mogła służyć do budowania i nagrywania ujęć "wewnętrznych". O takim projekcie mówiło się tam od 60 lat i w końcu dostał on zielone światło. 

     Tymczasem ja wracam ze swoimi wspomnieniami na plan filmowego "Popeye'a".

     Jak już wcześniej pisałem, część budynków przeszła gruntowną przemianę od czasu produkcji tej komedii, ale ten budynek zachował coś oryginalnego. Proszę zwrócić uwagę na dziurę w ścianie obok górnego prawego okna.

     Tutaj mamy do czynienia z jeszcze istotniejszą zmianą. O ile pierwotny budynek jeszcze stoi to jego otoczenie diametralnie się zmieniło.

          A to jedno z ciekawszych ujęć. Z tego co pamiętam, to ta teoretyczna "kapliczka" nie stała wcale na miejscu tych ruin tylko ja sobie tak błędnie założyłem.

 

Rozgrywka / The Two Faces of January (2014), reż. Hossein Amini, cz. IX

      Dzisiaj zapraszam do obejrzenia kolejnych ujęć z Krety śladami "Rozgrywki".

     Moment obudzenia się Chestera po nocnej imprezie nakręcono zaraz przy kawiarni, która była opisana poprzednio. Nie wiem sam czemu, ale zależało mi na odnalezieniu tego miejsca. Chyba chciałem po prostu dotrzeć do tych charakterystycznych czerwonych drzwi i zobaczyć w jakim stanie są obecnie. Na szczęście modernizacja Tampakarii nie objęła jeszcze znacznie tego budynku i mogłem się przekonać jak obecnie wyglądają. A z powodu słońca są teraz bardziej białe niż czerwony.

 

Powidoki (2016), reż. Andrzej Wajda

      Ostatni film Andrzeja Wajdy spotkał się z, delikatnie mówiąc, mieszanym odbiorem. Część chwaliła rolę Lindy i zdjęcia Pawła Edelmana, część krytykowała role drugoplanowe i scenariusz. Zresztą, sam odtwórca głównej roli przyznał w jednym z wywiadów, że ten ostatni było "ch**owy". 

     Spora część zdjęć powstała w Łodzi. Ja odwiedziłem miejsce z początkowej sceny filmu, kiedy to Strzemiński maluje kolejny obraz w swoim mieszkaniu, które momentalnie zostaje zalane czerwonym światłem. Jak się okazuje jego źródłem jest wywieszany z oknem ogromny portret Stalina. Malarz rozrywa jego fragment, chcąc wpuścić do mieszkania naturalne światło, co oczywiście wiąże się z konsekwencjami.

     Scena została nakręcona na skrzyżowaniu ulic Żeromskiego i Próchnika. Zastanawia mnie jak została rozwiązana kwestia świateł drogowych - cyfrowo czy praktycznie. W filmie oczywiście ich nie ma, a przypuszczam, że w momencie kręcenia funkcjonowały na tym skrzyżowaniu. Wydaje mi się, że kupy śniegu leżące w różnych miejscach chodnika sugerują, że słupy ze światłami zostały jednak rozmontowane do pewnego stopnia.
 

07 zgłoś się: Major opóźnia akcję (1976), reż. Krzysztof Szmagier

      Dzisiaj na tapet coś nowego... czyli serial, który zadebiutował w Telewizji Polskiej w połowie lat 70-tych. Główny bohater potocznie nazywany był polskim Jamesem Bondem, chociaż jak sam aktor przyznawał "07" miało odnosić się do radiowego numeru wywoławczego dla operacyjnych jednostek milicji. Kto nie zna poczynań porucznika Sławomira Borewicza może bardziej kojarzyć temat muzyczny z serialu.

     Tak czy inaczej, kilka scen z całej serii kręcono w Trójmieście. Ja odwiedziłem lokacje z dwóch odcinków. Dzisiaj zdjęcia z pilotowego. 

     Sopockie molo. Rzekomo najdłuższe nad morzem Bałtyckim. Pierwotna jego część powstała w 1827 roku. W momencie produkcji tego odcinka już miało swój współczesny kształt, chociaż w późniejszych latach dobudowano jeszcze kilka elementów.

     Ulica Bohaterów Monte Cassino, potocznie zwana "monciakiem", kilkadziesiąt metrów przed podziemnym przejściem pod wiaduktem kolejowym. Borewicz przychodzi tutaj do sklepu, który w serialu jest dość wyraźnie zaprezentowany. Na tyle, że można łatwo dojść do wniosku, że obecna zabudowa po lewej stronie nie ma nic wspólnego z filmową rzeczywistością.

     Kilkaset metrów w lewo możemy dotrzeć do kolejnego serialowego miejsca. Właściwie tędy przejeżdża jedynie samochód z porucznikiem, ale miejsce jest charakterystyczne więc warto je uwiecznić.

     Widok w przeciwną stronę. Tutaj krajobraz zmienił się znacznie, a jego stałym elementem jest wieża kościoła pw. św. Jerzego.

     Na koniec lokacja z finałowej sekwencji. Willa Bergera, niezbyt popularny sopocki zabytek, który fanom polskiego kina powinien być znany z kręcenia tutaj pierwszego polskiego filmu o tematyce okultystycznej, czyli "Medium" z 1985 roku. Willa jest własnością prywatną, więc aby wejść na jej teren wypadałoby się co najmniej umówić z mieszkańcami. Ja nie miałem takiego luksusu, więc zostało mi tylko jej otoczenie.
 

Hrabia Monte Christo / The Count of Monte Cristo (2002), reż. Kevin Reynolds, cz. XV

      Wieża Świętej Marii oraz jej okolice była już opisywana na tym blogu, ale że pojawia się w filmie również w jego końcówce to można ją zaprezentować ponownie w nieco innych kadrach.

     A teren, choć bardzo wietrzny, na żywo robi nie mniejsze wrażenie niż w filmie.

     Na co dzień okolice wyspy Comino pełne są różnego rodzaju łódek, statków itp. Nie wiem jak poradzono sobie z tym "problemem" podczas kręcenia tej sceny. Produkcja trwała do listopada, więc możliwe że te zdjęcia powstały poza letnim sezonem, kiedy to ruch jest mniejszy. 

    

     Sama wieża prezentuje się monumentalnie. Jej wysokość sięga 20 metrów, co może samo w sobie nie jest dużo, ale patrząc na to na jak płaskim i rozległym terenie się znajduje trochę ją powiększa. 

Rozgrywka / The Two Faces of January (2014), reż. Hossein Amini, cz. VIII

      Tampakaria to historyczna strefa znajdująca się około 2 km od centrum Chani. Tutaj od początków XIX wieku znajdowały się zakłady zajmujące się przerobem skór. Dzisiaj funkcjonuje tylko garstka z nich, reszta budynków została przerobiona na nowoczesne apartamentowce czy biurowce. Ale jeszcze 8 lat temu większość budynków była pozostawiona samym sobie. 

     Tutaj nakręcono scenę wieczornego imprezowania amerykańskiej pary i nowo poznanego człowieka (oraz jej następstwa, o czym będzie innym razem). W miejscu filmowej restauracji istnieje autentyczna, chociaż wydaje się, że ta pierwsza miała lepiej zaaranżowane oświetlenie, które nocą tworzyło świetny nastrój.
 

Gra o tron / Game of Thrones (2016), reż. Miguel Sapochnik, cz. XXIII, reż. Alan Taylor

      W środku upalnego lata przypada post z upalnego... świata. Malta to piękna wyspa, choć miejscami zaniedbana to jest jedynym miejscem z których odwiedziłem, w którym mógłbym zamieszkać. Dzisiejsze lokacje pochodzą z przedostatniego odcinka pierwszego sezonu. 

     Chodzi konkretnie o moment, w którym Arya ucieka po egzekucji swojego ojca. Uliczka, w której się schowała, jest w bliskim sąsiedztwie tej, po której biegnie masa zombiaków w filmie "World War Z". Przypuszczam, że część filmu "Jurrasic World: Dominion" też była kręcona w tych okolicach.

     Od produkcji do mojej wizyty minęło około 7 lat i prawdopodobnie niewiele zmieniło się w jej wyglądzie (poza oczywiście odświeżeniem kilku elewacji). Ale oczywiście mowa o "Grze o tron" więc i podczas kręcenia zdjęć nie wyglądała ona zwyczajnie.

     Dodano tutaj całą masę charakterystycznej dla tego serialu scenografii, od drewnianych konstrukcji do płóciennych worków.

     I tak jedna, mała, spokojna maltańska uliczka, zamieniła się w gwarny, brudny i głośny trakt King's Landing.